miércoles, 10 de mayo de 2017

LA INTIMIDAD/ Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ de Antonio Cabrera

LA INTIMIDAD
Vine hasta aquí para escuchar la voz,
la voz que según dicen nos habla desde dentro
y endulza la verdad si la verdad
merece una degustación serena,
o la hace más amarga si es amarga,
con sólo pronunciar la negra hiel
que ha reposado intacta entre sus sílabas.
Vine hasta aquí para escuchar la voz
que no sabe, ni quiere, ni podría engañarnos.

Elegí este lugar de belleza imprevista.
(Llegué hasta él casualmente un día de abril
por el que navegaban nubes grandes,
manchas oscuras sobre el suelo, pruebas
acaso necesarias de que la luz habita
entre nosotros: esa transparencia
que olvidamos y que es, al mismo tiempo,
difícil y evidente.)
Diré por qué es tan bello este lugar:
forma un valle cerrado entre montes boscosos,
un circo escueto que circundan peñas
rojizas, donde el viento es un cuervo
delicado aunque fúnebre;
los hombres han arado su parte más profunda,
y allí crece el olivo y unos pocos almendros
y un ciprés y una acacia; las sombras del pinar
asedian desde entonces las lindes de estos campos,
su yerba luminosa, y el pedregal resiste
como un altar al sol; todo tiene una pátina
de realidad, un ansia, un prestigio remoto.

Porque creí que este silencio era
igual al de una estancia solitaria,
vine a escuchar la voz que desde dentro
nos habla de nosotros mismos. Pero
pasa el tiempo y escucho solamente
la prisa del lagarto que escapa de mi lado
y el vuelo siseante de la abeja,
no mi voz interior.
                                       Todo es externo.
Y las palabras vienen
a mí y en mí se dicen ellas solas:
la ladera encendida bajo la nube exacta,
el bronce del lentisco,
una roca que el liquen acaricia...

Lo íntimo es el mundo. Con su callado oxígeno
sofoca sin remedio la voz que quiere hablar,
la disuelve, la absorbe.

He venido hasta aquí para escucharme
y todo lo que alienta o es presente
me ha hecho enmudecer para decirse.


De "En la estación perpetua" 2000



Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ηρθα μέχρι εδώ για να ακούσω τη φωνή,
τη φωνή που όπως λένε απο μέσα μας μιλά
και γλυκαίνει την αλήθεια αν η αλήθεια
αξίζει μια γαλήνια δοκιμή,
η την κάνει πιο πικρή αν είναι πικρή,
μόνο και μόνο προφέροντας τη βαθειά λύπη
που έχει πλαγιάσει ανέγγιχτη ανάμεσα στις συλλαβές της.
Ηρθα μέχρι εδώ για να ακούσω την φωνή
που δεν γνωρίζει, ούτε θέλει, ούτε θα μπορούσε να μας ξεγελάσει.

Διάλεξα αυτό τον τόπο αναπάντεχης ομορφιάς
(Εφτασα μέχρι αυτόν τυχαία μια μέρα του Απρίλη
όπου ταξίδευαν μεγάλα σύννεφα,
σκούρες κηλίδες πάνω στο έδαφος, πειστήρια
Ίσως αναγκαία ότι το φως κατοικεί
ανάμεσά μας:αυτή η διαφάνεια
που ξεχνάμε και που είναι, ταυτόχρονα,
δύσκολη και προφανής)
Θα πω γιατί είναι τόσο όμορφος αυτός ο τόπος:
σχηματίζει μια κοιλάδα κλεισμένη ανάμεσα σε δασωμένα βουνά,
ένα θέατρο απέριττο που κυκλώνουν βράχια
κοκκινωπά, όπου ο άνεμος είναι ένα κοράκι
ντελικάτο μα και πένθιμο,
οι άνθρωποι έχουν οργώσει το μέρος του το πιο βαθύ,
και εκεί μεγαλώνει η ελιά και λίγες αμυγδαλιές
και ένα κυπαρίσσι και μια ακακία: οι σκιές που πευκοδάσους
πολιορκούν σε αυτή την περίπτωση τα όρια αυτών των κάμπων
το χορτάρι του το φωτερό και ο βραχότοπος αντιστέκεται
σαν βωμός στον ήλιο: το σύνολο έχει μια πατίνα
πραγματικότητας, μια λαχτάρα, μια απόμακρη αίγλη.

Καθώς πίστεψα ότι αυτή η σιωπή ήταν
η ίδια με εκείνη μιας μοναχικής διαμονής
ήρθα να ακούσω την φωνή που από μέσα μας
μιλά για εμάς τους ίδιους. Αλλά
περνά ο καιρός και ακούω μονάχα
τη βιασύνη της σαύρας που αποχωρίζεται από μένα
και το βόμβο από το πέταγμα της μέλισσας
όχι την εσωτερική μου φωνή.
Καθε τι είναι εξωτερικό.
Και οι λέξεις έρχονται
σε μένα και μέσα μου λένε από μόνες τους:
η πλαγιά αναμμένη κάτω από το σωστό σύννεφο
ο μπρούτζος του σκίνου,
ένας βράχος που η λειχήνα χαιδεύει...
Το εσωτερικό είναι ο κόσμος . Με το σιωπηρό του οξυγόνο
πνίγει ανεπανόρθωτα την φωνή που θέλει να μιλήσει
τη διαλύει, την απορροφά.

Εχω έρθει μέχρι εδώ για να ακούσω τον εαυτό μου
και όλα όσα έχουν ζωή και είναι παρόντα
με έχουν κάνει να παραμένω βουβός για να ακουστώ.

Απο Στην Αέναη Εποχή (2000)

Traducción:
Stela Panagopulu/ Στέλλα Παναγοπούλου y/και  Ioanna Alexandropulu/ Ιωάννα Αλεξανδροπούλου. 

No hay comentarios:

Publicar un comentario